Паганскае свята Вальпургиева ноч, які таксама называюць Ноччу ведзьмаў і ведзьміну вогнішчам, адзначаецца ў ноч з трыццатага красавіка на першае траўня. Народы некаторых заходнееўрапейскіх краін у гэты ж час адзначаюць свята вясны, які сваімі каранямі ўзыходзіць да традыцый дахрысціянскага перыяду. Жыхары кельцкіх краін прыкладна ў гэты ж перыяд святкуюць Белтейн, а Вальпургиева ноч у шэрагу зямель Германіі і ў Празе праходзіць у традыцыйным карагодзе, які водзяць вакол паганскага Майскага дрэва.
Гісторыя свята
Такую назву свята атрымала ў гонар дня святой Вальпурги, якая была канонизована у 778 годзе. Менавіта яе штогод памінаюць 1 траўня.
У мінулым у Вальпургиеву ноч здзяйсняліся абрады, накіраваныя на выгнанне ведзьмаў. Сяляне распальвалі мноства вогнішчаў, на якіх часта спальвалі саламяныя пудзілы ведзьмаў, абыходзілі з паходнямі дома, тэлефанавалі ў цэрквах у званы. Людзі верылі, што ў Вальпургиеву ноч трава набывае цудадзейную сілу.
Нямецкае павер'е абвяшчае, што ў Вальпургиеву ноч збіраюцца не толькі ведзьмы, а і пярэваратні з душамі памерлых. Ведзьмы на гэтае свята прыходзяць з палюбоўнікамі-рысамі. Пасярод сходу, на каменным вялікім стале або высокім крэсле сядзіць сам сатана з чалавечым чорным тварам і целам казла. Спачатку ўсе госці становяцца на перад ім калені, цалуючы сатане ногі, дэманструючы пакорлівасць і адданасць. Аднак сатана размаўляе толькі з каралевай ведзьмаў, якая дакладвае яму аб усіх злых справах, праведзеных за год. Разам яны плануюць падкопы на будучы год. Затым пачынаецца баль з паглынаннем конскага мяса, чэрапаў і каровіных капытоў. Пад музыку, якая льецца з конскай галавы і кацінага хваста, ведзьмы пускаюцца ў дзікія скокі, а раніцай на траве сяляне бачаць колы, пратаптаныя імі.
Вальпургиева ноч і сучаснасць
У нашы дні ў гэтую дзіўную ноч у еўрапейскіх краінах, як яшчэ сто гадоў таму, паляць вогнішчы, отваживая зьляцеліся на шабаш ведзьмаў, гуляюць у старадаўнія забавы, слухаюць выступы хораў